Longcross

dat er een blog gepost is en dus snel van start. Eerst het goede bericht de Black One is klaar! Gelijk ook het slechte bericht dan maar? Hij is verkocht!  Zo, jullie zijn bijgeblogd. Kan ik weer verder met mijn winterslaap…  Ach, nu ik toch even wakker ben vertel ik maar gelijk het hele verhaal.

Eind oktober 2010 was de gitaar klaar.  Na nog een paar zonnige dagen schuren in de tuin was de body eindelijk naar mijn zin. Snel alles in elkaar gezet.  Mooie nieuwe zwarte Fender felt washers en strapholders er op, de pup’s in de pickguard vastmaken, de boel solderen enz enz. Ja, ik kreeg haast. Na al die tijd ben je natuurlijk erg benieuwd naar het resultaat. Ernie Ball, Hybrid Slinky 9 – 46 snaren, Ernie Ball strap en de onvolprezen rode rubberen Grolsch strapholders er op. Stemmen, intoneren en gaan met de banaan… Onversterkt geeft de gitaar al een krachtig, warm geluid. Meestal betekent dat dat een gitaar dan ook versterkt een krachtig geluid geeft. Dat bleek ook zo te zijn; de single coil’s lijken wel humbuckers wat hun power betreft, maar bovenal bleef het geluid zo mooi helder en typisch stratocaster. Speel ik op deze gitaar en op mijn Fender American Standard Strat op dezelfde versterker, alles precies hetzelfde ingesteld, en je weet niet wat je hoort. De American strat wordt gewoon weggeblazen door de Black One. Geweldig gewoon. Ik had door de bijzondere behandeling van de gitaar natuurlijk wel geluidverschil verwacht, maar dit overtreft alles (in positieve zin wel te verstaan). Dat geeft erg veel voldoening. Hier heb ik het voor gedaan. Het geploeter, uren pielen op een klein stukje body voordat het naar m’n zin was, wachten op mooi weer om snel in de buitenlucht te kunnen schuren en lakken, stiekum de body in een onopvallende tas mee naar het vakantieadres meegesmokkeld om zo en passant bij de borrel als een konijn uit de bekende hoge hoed de body en gereedschap te toveren (en natuurlijk snel aan de slag te gaan). De stank (azijn, verf etc.), stof en een teveel versplilling van mijn vrije tijd (tenminste volgens mijn huisgenoten). KLAAR! Pfff… eindelijk! Eindelijk ? Welnee, wat nu? Niets doen, behalve er naar kijken en op spelen dan natuurlijk? Ik ben veel te snel klaar; ik wil oude lakresten in mijn haar (ik heb niet zoveel haar hoor; ik zeg het zelf wel), stof, geur van nitrocellulose, Dunlop 65, azijn, nieuwe snaren, verroeste hardware. Ik wil schuren, solderen, lakken en urenlang pielen… Dit smaakt naar meer, veel meer.

Morgen beloof ik het vervolg te bloggen; hoe is het de gitaar (en mij) vergaan sinds eind oktober j.l.

Vragen ? Wensen ? Opmerkingen ? Mail dan naar dit adres: info@longcross.nl Het zou natuurlijk wel prettig zijn als de vragen, wensen en opmerkingen betrekking hebben op onze blogs over gitaren, muziek, relicen etc. Overige vragen kunnen natuurlijk wel gesteld worden, maar antwoordgarantie wordt dan niet gegeven
Bij B.1.P. part 6 (16 oktober) liet ik al weten dat een multitoolapparaat waarmee ik zou kunnen schuren vermoedelijk een uitkomst zou zijn om de kleine nog te schuren stukjes van de body van de gitaar, kaal te maken. Welnu; dat is ook zo gebleken. Ik heb nu zo’n apparaatje gekocht en kort even uitgeprobeerd. Ik denk dat ik hierdoor een stuk sneller klaar zal zijn. Wel uitkijken nu dat ik niet te gretig ga schuren. Met dit apparaat schuur je namelijk al gauw te veel of te diep. Nu even wachten op een mooie droge dag (want binnenshuis schuren geeft echt te veel stof, stank en zooi) en ik denk dat ik dan in een middagje wel klaar ben.
Ook beloofde ik vorige keer over het verouderen van de goudkleurige hardware te bloggen. Dat ga ik dus nu doen. (Uiteraard) Bij Customworldguitarparts heb ik goudkleurige hardware gekocht, te weten een Fender vintage Stratocaster brug met stamped logo zadels, goudkleurige schroefjes voor de pickguard, een goudkleurige Stratocaster Jack ferrule en Fender pickup schroeven (zie foto).

Ik wil nu alleen nog een goudkleurige Fender Corona logo neckplate.De genoemde onderdelen heb ik weer op de bekende wijze “au bain marie” (waarom heet dat eigenlijk zo? Was Marie dan de enige francaise, die in bad ging…? Nee, kijk maar naar Wikipedia, daar wordt dit ontrafeld) ge-aged. Na een nachtje op deze manier agen was het gepiept. De roest (zoals op de foto’s te zien) zit dan nog niet heel erg diep en is nog grotendeels te verwijderen. Wel even van tevoren de onderdelen licht schuren. Dan “pakt” de azijn beter. Vergeet niet het buitenste bakje goed af te sluiten. De geur van azijn is anders wel erg penetrant. Het heeft trouwens wel iets raars; je koopt mooie nieuwe goudkleurige onderdelen die je gelijk daarna gaat verminken… Ook de mintgroene pickguard (ik kan er niets aan doen; ook deze komt van Custom World Guitar parts) moest nog behandeld worden en moest er dus aan geloven. Op de foto’s van de echte Black One van John Mayer zie je rond de uitsparingen voor de pickups een soort vergeling. Dit is niet ontstaan door ouderdom of zo; dit is gewoon in de Custom Shop van Fender zo nagemaakt. Ook onze Longcross Factory ( ) beheerst -inmiddels- deze techniek. Veel oefenen, o.a. op de oude Squier pickguard heeft het perfecte resultaat opgeleverd.

De pickguard wordt, op de plekken die vergeeld moeten worden, licht opgeschuurd en ontvet. Dan wordt met een wattenstaafje een  kleurstof aangebracht (welke, blijft het geheim van de smid…) waarna de overtollige kleurstof wordt weggeveegd. Daarna weer licht opschuren en voila! Volgende keer blog ik echt over het gebruik van soya, thee en schoensmeer. Ik vergeet het niet, maar mijn blog-inspiratie is opgedroogd.

ps. nog even dit: mocht iemand toevallig één van deze twee koffertjes (zie hieronder) ongebruikt op zijn/haar zolder of in zijn/haar schuur (in de weg) hebben staan, dan houd ik mij aanbevolen. Mail dan a.u.b. even… Tot blogs!

Op 18 september j.l. schreef ik dat ik al enige tijd bezig was met het verwijderen van de zgn. sealer-laag, de laag tussen de zwarte lak en het hout van de body van de gitaar. Geloof het of niet, maar ik ben daar nog steeds mee bezig. Nu de grote vlakken op de gitaar kaal zijn is het namelijk tijd om tussen de restanten zwarte lak de sealer-laag weg te halen.  Dat is tot nu toe wel het meest tijdrovende en minst aantrekkelijke werk aan de gitaar. Eigenlijk gewoon niet leuk meer; met hele kleine stukjes zeer grof schuurpapier heel lang pielen totdat… totdat je moet constateren dat er nog helemaal geen verschil te bespeuren valt, behalve dan dat je zelf helemaal onder het stof  zit. Denk er nu maar over om een “Dremel” te gaan kopen. Dat is zo’n multitoolapparaatje waarmee je kleine dingen kunt schuren, graveren, boren, slijpen etc. Ik hoop dan maar dat het daarmee beter gaat. Ik ben er voorlopig dus nog niet klaar mee.

Toch is er ook positief bericht te melden: de headstock is klaar! Na het wegschuren van de Squierdecal heb ik de headstock drie keer gelakt (met Flexa hoogglanslak) en tussendoor natuurlijk ook geschuurd. Het viel nog niet mee om een winkel te vinden waar het juiste schuurpapier te koop was. Denk niet dat je bij de gewone doe-het-zelf giganten (Karwei, Gamma, Praxis etc.) het juiste schuurpapier vindt. Voor deze klus heb je heel fijn schuurpapier nodig. Dat vond ik uiteindelijk in Assen. Assen? Ja, Assen, waar ik toevallig voor mijn (betaalde) werk twee dagen verbleef en waar ik in de korte vrije tijd die ik daar had, even samen met collega Theo rondliep in een winkelstraat en daar een ouderwetse ijzerwarenwinkel binnenging. Ik heb daar schuurpapier P800, P1000 en P1200 kunnen kopen. Heel erg fijnkorrelig dus. Tussen het lakken door ga je dan ook met steeds fijner schuurpapier -licht- schuren. Laat de lak wel lang genoeg drogen en vooral hard worden. Denk dus niet dit even snel te kunnen doen; dat gaat niet werken. Na drie keer lakken dus was het tijd om de Fenderdecal op de headstock te plakken.  Twee minuten de decal in lauw water leggen, dan voorzichtig de decal van het schutvel af schuiven op de headstock en met een doekje of papieren zakdoekje voorzichtig het overtollige vocht opzuigen door met het (zak)doekje heel licht op de decal te drukken. Kijk uit dat je de decal daarmee niet verschuift. Daarna laat je dit tenminste 24 uur drogen.

Vervolgens heb ik de headstock opnieuw gelakt (natuurlijk ga je nu niet eerst schuren). Wil je het echt mooi hebben, dan zou je zeker nog twee keer de boel kunnen lakken, maar dat heb ik niet gedaan. Ik wil immers een relic-effect zien te krijgen en dus moet het niet te mooi zijn. Nadat alles dan ook goed uitgehard was (dat duurt zeker twee weken!) ben ik er nog even met het fijnste schuurpapier overheen gegaan en met Scratch Remover van Valma en een poetsdoek de headstock gepolijst. Hierdoor wordt de lak spekglad, maar krijgt het toch een ‘gebruikte’ uitstraling. Vervolgens heb ik met een polijstschijf met schapenhaar dit weer opgepoetst.   Ik ben tevreden met het resultaat. Ik zou overigens haast vergeten dat ook de achterkant van de headstock geheel in de stijl van John Mayer “bewerkt” is. Zoals ik al eerder schreef heeft de gitaar het serienummer 84 gekregen. Op de achterkant van de headstock is nog een tekstje gekomen en het “Longcross-logo”. Fraai ? Laat het even weten.  Niet dat we het gaan aanpassen, maar we willen wel graag weten wat jullie er van vinden.

De volgende blog zal gaan over het agen van de goudkleurige hardware die inmiddels binnen is, het kleuren van de mintgroene pickguard en geeft antwoord op de vraag of er toch weer thee gebruikt zal gaan worden of dat er nu misschien naar sojasaus of schoensmeer gegrepen wordt… tot blogs!

De originele spierwitte Squier pickguard, de knoppen en pickupcovers moeten natuurlijk ook vervangen worden. Bij http://www.customworldguitarparts.nl/ heb ik dan ook de nodige onderdelen gekocht. Custom world guitar parts is een zeer betrouwbare (internet)winkel met een goede (Fender) sortering en snelle levering! Zie de onderstaande foto’s voor voornoemde onderdelen.  Omdat deze onderdelen er nog te mooi en te nieuw uitzien moeten deze ook een aging-behandeling ondergaan. Ik ben begonnen met het licht opschuren van de onderdelen zodat er door de krasjes die dat maakt, doffe plekken ontstaan en op die manier de glans er vanaf gaat. Die fijne krasjes en hier en daar een wat grotere kras zorgen er voor dat “vuil” beter hecht. Door deze “gebruikerssporen”  krijgt het een oude uitstraling.

thee behandelde knoppen

De pickguard krijgt bovendien nog een andere behandeling. Die wordt bewerkt met een speciale verfstof waardoor deze rond de pickup-uitsparingen een soort vaal geel/oranje kleur krijgt. Die kleurstof moet nog uit Groot-Brittannië komen. Daarna zal ik  foto’s van het resultaat bloggen. Overigens had ik eerst de originele Squier knoppen de “thee-behandeling” gegeven. Door ze in een theextract enkele uren te laten liggen zouden de knoppen een mooie oude uitstraling moeten krijgen. Althans volgens het internet. Ik vond dat toch wat tegenvallen. Ze ogen hierdoor eerder vuil dan oud. Misschien heb ik de verkeerde thee gebruikt, wie zal het zeggen.  Daarom heb ik er toch voor gekozen om maar andere (aged strat) knoppen te kopen en ze licht op te schuren totdat de ergste glans er af was. Als je goed op de foto’s van the Black One kijkt, zie je ook dat er niet heel veel met de knoppen gerommeld is. Ik denk dat deze ook alleen een beetje opgeschuurd zijn zoals ik dat ook gedaan heb.

Ik had gisteren beloofd ook nog iets te bloggen over het agen van de metalen onderdelen. Welnu, ook dat was een wat vreemde bedoeling. Hoe krijg je immers versneld een verweerde/verroeste uitstraling op metalen onderdelen? Veel internetbezoekjes en uitproberen later, had ik het: azijn… Ik vond het overdreven en ook wel gevaarlijk om zoutzuur te gaan gebruiken als het ook anders kon. Ik ben dus gaan experimenteren met azijn. Au bain marie dus. Tja zo komt mijn culinaire interesse ook hier nog eens van pas. Een bakje met daarin een laagje azijn en daarin een kleiner bakje met daarin de metalen onderdelen. Deksel er op en enkele uren laten staan (wel buiten hoor, want het stinkt behoorlijk). Het resultaat zie je hier: Naar mijn idee is het redelijk gelukt. Ik heb het eerst geprobeerd met de Squier onderdelen. Omdat enkele onderdelen van John Mayer’s Black One goudkleurig zijn, zal ik die onderdelen ook nog moeten aanschaffen. Het leek mij verstandig dus eerst maar te experimenteren met de Squier-onderdelen om te voorkomen dat e.e.a. zou mislukken en ik nieuwgekochte onderdelen zou moeten weggooien. Geheel overbodig natuurlijk om te vermelden, maar ik heb biologische azijn van Ah gebruikt. Bewuste keus? nee hoor, het stond gewoon in het keukenkastje. Thee, azijn… ben benieuwd welke ingrediënten er nog meer gebruikt zullen moeten worden. Tot blogs !

Het strippen van de gitaar gaat natuurlijk erg makkelijk en snel. Ook snel kwam het commentaar van sommige huisgenoten.  Die begrepen niet dat de gitaar daadwerkelijk uit elkaar werd gehaald om hem vervolgens te verminken en dan weer in elkaar te zetten.  Uitleggen dat het allemaal voor een goede zaak is helpt niet… U en wij,  echte gitaarliefhebbers, begrijpen dat natuurlijk wel!

gestripte hardware

Voordat de gitaar onder handen werd genomen, is de nodige research gedaan. Van the Black One werd veel foto- en filmmateriaal verzameld en als het nodig bleek van filmpjes weer foto’s genomen. Het viel niet mee de gehele gitaar goed in beeld te krijgen, terwijl we dat wel wilden. We wilden immers een zo natuurgetrouwe nabootsing maken. Ook  van andere home-made-black-one’s werd materiaal verzameld. Nadat bleek dat veel van deze neppers in de verste verte niet op de echte leken, zijn die foto’s weer snel verwijderd. Opvallend trouwens dat in Amerikaanse muziekwinkels en via internetwinkels voor pittige prijzen hele slechte remakes worden verkocht. Kwalijke zaak dus…

Waar we veel plezier van hadden (en nog steeds hebben) is het Engelse gitaarblad Guitarist van de maand april 2010  met daarin een interview met John Mayer en enkele zeer duidelijke foto’s van the Black One. Zij bleken een grote hulp bij het op de juiste plaats  minutieus verwijderen van de zwarte verflaag. Wie mij trouwens kan vertellen waar ik in Nederland losse nummers van de Guitarist kan kopen, zou ik willen verzoeken dat mij te laten weten. Onderaan elke post kan bij “(no)comments” een berichtje gestuurd worden. Dank al vast daarvoor!

Guitarist april 2010

Veel research is ook gedaan naar de verouderingstechnieken, het zgn. aging van o.a. de metalen en plastic onderdelen.  De technieken die je daarbij tegenkomt slaan echt alles: het dagen onder de grond laten liggen van metalen onderdelen, het bewerken van de metalen onderdelen met de meest bizarre (en gevaarlijke) zuren en vreemde kruidenmengsels. Plastic onderdelen die in de koffie gelegd moesten worden, het bewerken van de gitaarsteel met een nat theezakje. Je zou haast denken dat het hier een uitgebreide koffietafel betrof… Ik kom later nog wel terug op het “agen” van de metalen en plastic onderdelen.

Om de gitaar uiteindelijk zo echt mogelijk te laten lijken was het ook noodzakelijk om diverse onderdelen te gaan kopen. Internetwinkels zijn dan een uitkomst; waar anders heb je zo veel goed gesorteerde winkels zo dicht bij elkaar en dan ook nog eens elk moment van de dag (en nacht) geopend. Gelukkig bracht Fender eerst zeer recent de specificaties op de markt van hun 83 Black Ones. Nu was het b.v. duidelijk dat de kleur van de te bestellen pickguard echt mint green was. Twijfelen hoefde niet meer (behalve dan over de juiste kleur van de lak voor de body). Pickguard, knoppen, pick-up covers, knopje, een zwarte Ernie Ball strap, en een heus “Fender-decal” werden besteld en betaald. Ik heb alleen nog niet alles binnen. Dat is dan misschien weer een mindere kant van het webshoppen; je moet maar afwachten of het ook daadwerkelijk naar je opgestuurd wordt… Hoop jullie morgen daaromtrent positief nieuws te kunnen bloggen.  Dan gaan we ook echt aan de slag met het verwijderen van de zwarte laklaag.

bestelde, maar (nog?) niet ontvangen decal...