De strakblauwe lucht van deze zondagochtend zou eerder passen bij een hete zomermiddag dan bij deze prachtige herfstochtend. Terwijl de herfst de natuur prachtig kleurt en de zon volop de kamer binnengedrongen is, zit ik aan de tafel met een kop koffie te ontwaken. Wat daar nog aan ontbreekt? Een lekkere herfstblues misschien. Dit klinkt dan wel goed:
Vandaag ga ik weer verder met het boren van de pedaalbehuizingen. Daar gaat meer tijd in zitten dan dat ik gehoopt had.
Voor de gitaar(bouw)liefhebbers is er trouwens op 27 oktober 2012 nog een gitaarbouwersmeeting in Barneveld. Klik voor meer informatie even op deze link: www.gitaarbouwersmeeting.org
Vandaag heeft het voltallige personeelsbestand van Longcross een teambuildingsdagje gehad. Altijd goed natuurlijk om de sfeer picobello te houden. De reis ging naar Veenendaal, naar de Vintage Guitar Show. De Vintage Guitar Show is ruim 20 jaar geleden ontstaan en is inmiddels uitgegroeid tot een internationaal erkende show. De show wordt twee keer per jaar gehouden (maart en september).
Aangekomen in de hal (8 euries entree) komt de lucht van kroketten al op je af. Het is dus zaak om snel tussen de oude gitaren te gaan lopen neuzen. Overigens zijn niet alleen de gitaren vintage; ook een groot deel van het aanwezige publiek dateert nog van de Woodstock-periode…
Maar goed, er staan Gibson Les Paul’s uit de 50-er en 60-er jaren (heb je nog ergens 24.000 euro?) een Telecaster uit 1954 (onbetaalbaar) en nog een heleboel andere – ook niet meer bestaande merken – gitaren, pedaaltjes, versterkers en accessoires. Jammer alleen dat er geen gereedschap bv. voor het vlakken en fretten aangeboden werd. Daar zou volgend jaar nog wel wat aandacht aan besteed mogen worden. Ik denk dat je daarmee nog meer publiek kunt trekken.
Onlangs is in the Factory een nieuwe voorraad aluminum-pedaal-behuizingen gearriveerd en dus kunnen morgen de boorschema’s er bij gepakt worden en gaat er geboord worden. Er moet immers ook gewerkt worden! Natuurlijk was het niet alleen teambuilden. Ook moest er gekeken worden of we hier volgend jaar ook een kraampje willen huren om de Longcross pedaaltjes aan de man/vrouw te brengen. Daar wordt nog over nagedacht door de directie, maar tegen die tijd maken we dat zeker bekend…
Het heeft even geduurd, maar nu is het dan eindelijk zover: Longcross heeft een facebook page!
Ook op Facebook zijn we nu te volgen. En het is wel zo verstandig om ons te (blijven) volgen, want er wordt hard gewerkt in de Longcross factory aan de Route 66 Vintage style lijn gitaar effectpedals. De prototypes hebben zich inmiddels bewezen en dus wordt het tijd om de productielijn op orde te krijgen.
Longcross Factory
Handen uit de mouwen dus; behuizing boren, solderen, verven, bestickeren, assembleren, kwaliteitscontrole, verpakkingsmateriaal uitzoeken, webwinkelmogelijkheden onderzoeken enz. enz. Hartstikke druk, maar erg leuk om te doen. Zeker als je weet dat de pedaaltjes straks bij liefhebbers, bij jullie dus, terecht gaan komen. Uiteraard volgen hier nog meer posts over. Pedaalkeus, prijzen, custommogelijkheden (eigen naam of naam van je band op pedaaltje, andere decal? mogelijkheden te over) en releasedatum zullen dan aan bod komen.
Tot Snel, Tot Blogs!
Howdy!
Dit keer geen beschrijving van een boek, maar van een magazine: Fender’s (1st Collectors Edition) Magazine, issue one, spring & summer.
Een paar weken geleden zag ik tot mijn verbazing op de website van Fender dat Fender een magazine had uitgebracht en dat dit magazine gratis af te halen zou zijn bij de Fender-dealer! Een magazine, 90 bladzijden, goede kwaliteit papier, vol met mooie foto’s, een artikel over de Eric Clapton artist signature versterkerserie, de “top 20 things to take on the road” met op nummer 4 toch echt een oer-Nederlands product! (prijsvraag: degene die het eerst naar ons mailt wat hier bedoeld wordt, krijgt een leuk Longcross aandenken! Tip: op 15 januari 2011 maak ik er ook melding van…), prachtige oude Fender reclame foto’s, een artikel over het in september 2011 geopende Visitors Centre in Corona California, USA (hele grote wens van mij om daar nog eens rond te kunnen lopen…sponsors zijn in dit verband welkom…), nog veel meer en gaat twee keer per jaar verschijnen in een gelimiteerde oplage!
Download gratis het Fender Magazine nummer 1, 2012, klik hier!
De echter Fenderfreak moet hem dus hebben. Omdat ik mijzelf reken tot de echte Fenderfreaks moest ik hem dus ook hebben. Maar dat viel nog niet mee. Op de website van Fender stond dat je het magazine kon afhalen bij je Fenderdealer. Nu heb ik toch al een aantal Fendergitaren en twee Fender versterkers gekocht bij een grote muziekwinkelketen (zelf zeggen ze de grootste muziekwinkelketen van de Benelux te zijn) waarvan de grootste winkel, het centraal magazijn en het hoofdkantoor in Rotterdam gevestigd zijn (nee ik noem bewust de naam niet en nee, ik maak er ook geen prijsvraag van om de naam te raden…) en dus dacht ik dat dit mijn “dealer” zou zijn. Ik dus snel naar die winkel toe (ik moest toch snaren hebben) en daar gevraagd naar het gratis Magazine. Die hadden ze inderdaad liggen, maar volgens de medewerker van die winkel waren die alleen voor diegenen die via de Fender website het magazine aangevraagd hadden en dus niet voor mij… Hij zei nog wel dat veel mensen hem niet op waren wezen halen en dat de magazine erg mooi was en een liefhebber zeker een exemplaar moest hebben (daarmee maakt hij me helemaal gek) Ik wist niet wat ik hoorde; ik had toch vlak voordat ik naar die winkel ging nog op de website van Fender gekeken en daar stond toch echt dat je gewoon naar de winkel kon gaan en hem daar mee kon nemen, dus het verhaal van deze winkelmedewerker, volgens mij best goed bedoeld overigens, leek toch onzin. Nu was het erg rustig in de winkel (ik was er al vroeg) en dus vroeg ik hem even naar de website van Fender te gaan zodat hij zelf kon zien dat zijn verhaal kul was en mijn verhaal niet. Hij deed dat inderdaad en gaf mij gelijk. Pfff, dat is geregeld dacht ik nog, ik krijg er toch eentje mee. Niet dus; hij was onverbiddelijk. Ook mijn opmerking dat ik de nodige (Fender) instrumenten, versterkers, effecten, snoeren, snaren, 19# apparaten, noem het maar op, daar al jaren kocht (hij had dat zo kunnen checken in de pc) deed hem niets. Ik kreeg geen exemplaar. Ik ben maar snel, zwaar teleurgesteld, weggegaan…
Nu had ik al voordat ik naar die winkel ging, gezien dat er (andere) muziekwinkels waren die gewoon op hun website gezet hadden dat je een exemplaar van het Fender Magazine gratis in hun winkel kon afhalen en ben, toen ik thuis kwam nog maar eens naar die winkels op het web gaan zoeken. Ik kwam daarbij al snel uit op de website van Leo Music & Audio, een muziekwinkel aan de Hoofdstraat 100 te Stadskanaal. Nu woon ik in de regio Rotterdam dus even heen en weer rijden doe je ook niet zomaar en ik heb ook geen familie of vrienden in het hele hoge noorden in of in de buurt van Stadskanaal en daarom ging ik eerst maar even zoeken naar muziekwinkels in mijn eigen regio die op hun site hadden staan dat het magazine gratis af te halen was, maar -gek genoeg- waren die er niet. Ik heb toen maar de stoute schoenen aangetrokken en Albert Boddema van Leo Music & Audio een mailtje gestuurd en hem het bovenstaande uitgelegd en hem voorzichtig gevraagd of hij mij misschien een exemplaar zou willen opsturen en dat ik uiteraard bereid was de verzendkosten te vergoeden. Tot mijn verbazing had ik de dag er op al een mailtje terug van Albert met de mededeling dat het Magazine onderweg was en dat de verzendkosten niet vergoed hoefde te worden omdat dat onder de service van de zaak viel…!!! Wow, dat is nog eens service. GEWELDIG. Nog nooit daar geweest, dus ook nog nooit iets gekocht bij Leo Music & Audio en toch zonder piepen het magazine naar je opsturen. Van die service kan “mijn” (oude?) dealer nog wat leren. Beste muziek-, gitaar- en Longcross liefhebbers: mocht je in of in de buurt van Stadskanaal wonen of er toevallig in de buurt zijn, ga dan even langs bij Leo Music & Audio. Ik weet zeker dat de service die ze mij verlenen voor hun “gewoon” bij het bedrijf hoort en dat je daar als klant gewaardeerd en nog als klant behandeld wordt. Doen dus (de webwinkel mag er trouwens ook zijn!).
Inmiddels kun je via de website van Fender het Magazine ook digitaal bekijken/downloaden. Dit is natuurlijk niet zo tastbaar als de papieren versie maar dan weet je in ieder geval wat je mist.
Groetsels en tot de volgende boek/magazinebespreking en nogmaals bedankt Albert! UPDATE 16 september 2012: Albert heeft laten weten dat er een nieuwe voorraad Fender magazines in de winkel gearriveerd is. Ga dus snel langs en zorg dat je zo’n collectors item in je bezit krijgt. Gewoon gratis af te halen, dus niet langer wachten , maar gewoon doen: Leo Music & Audio, Hoofdstraat 100 te Stadskanaal !
Het lijkt mij leuk om af en toe een stukje te schrijven over muziek- en gitaarboeken of bladen die zich bevinden in the Longcross Library (-:
Zo kreeg ik recent van The Kids (heel, heel, heel erg bedankt daarvoor!) bijvoorbeeld nog het boek The Dream Factory, Fender Custom Shop, geschreven door Tom Wheeler, dus laat ik maar met dit boek beginnen.
The Dream Factory
The Dream Factory telt 650 pagina’s en is eigenlijk gewoon een must voor alle Fender/ Stratocaster/ gitaarliefhebbers. Zeker niet goedkoop, > € 60,= maar ingebonden en van een erg goede kwaliteit met prachtige foto’s en wordt geleverd in een stevige beschermbox. Het is het derde deel in een serie boeken van Tom Wheeler. Eerder verschenen al de boeken The Stratocaster Chronicles, ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van de Fender Stratocaster en The Soul of Tone, ter gelegenheid van 60 jaar Fender versterkers; ook twee prachtige boeken waar ik zeker ook nog wel een blog aan zal wijden.
Nu weer terug naar The Dream Factory. Dit boek is uitgegeven in november 2011, maar er is wel een half jaar overheen gegaan voordat het in Nederland te koop was. Wil je het ook kopen, wees dan snel. Dit boek is slechts in een gelimiteerde oplage uitgegeven en er zal geen herdruk van komen! Het voorwoord is geschreven door Billy Gibbons van ZZ Top. Na het voorwoord kan het smullen beginnen… Dit boek staat bol van de mooie gitaren; het is om je vingers van af te likken. Natuurlijk geven de gitaren ook inspiratie om zelf aan de slag te gaan. Leuk ook is de ontstaansgeschiedenis van de Custom Shop en het voorstellen van alle medewerkers. Speciaal plaatsje daarbij heeft voor mij Abigail “Abby” Ybarra; een echte grand dame die al vanaf 1956 bij Fender werkzaam is, nu in de Custom Shop werkt en de perfecte elementen spoelt op haar oude vertrouwde spoelmachine.
Abigail Ybarra
Abby komt nog even aan het woord en vertelt dat Leo Fender destijds gewoon in de fabriek ook zelf meewerkte en dat het daardoor even geduurd heeft voordat ze doorhad dat dat de baas van Fender was… (wist je trouwens dat Leo zelf geen gitaar kon spelen? Daar kom ik nog wel eens op terug…). Kijk nog even op de elementen van je oude strat en als daar de initialen “AY” op staan, wees dan heel zuinig op die elementen. Ze worden, als ze dat al niet zijn, geld waard!
Uiteraard ook aandacht voor Eric Clapton’s “Blackie”, Jimi Hendrix’s Monterey Strat, Stevie Ray Vaughan’s No. 1 en John Mayer’s Black One en vele andere topgitaren. Ook prachtige paintontwerpen van Pamelina H., verantwoordelijk voor vele prachtige bodyontwerpen. Eigenlijk te veel om op te noemen. Je bent er uren zoet mee. Zie hieronder nog even een promofilmpje om een indruk te krijgen. Ook nog minpunten? Nou vooruit, een heel kleintje dan: er zit geen cd bij het boek. Dat had ik wel verwacht, bij de twee eerdere boeken zaten die immers wel. Bij The Soul of Tone werden zelfs twee cd’s meegeleverd. Ik vergeef het de samenstellers, er is immers genoeg om van te genieten. Ben benieuwd naar de volgende uitgave. Een boek over de telecaster ligt toch wel in de lijn der verwachtingen…
Conclusie: niet het goedkoopste maar wel prachtig, verzorgd boek, bomvol informatie en foto’s. Een must voor de (Fender)gitaarliefhebber!
Eigenlijk had ik al veel eerder weer moeten bloggen. Ruim anderhalfjaar niets van me laten horen is niet fraai! Stilgezeten heb ik echter niet. Waarom dan toch zo lang gewacht met het posten van een nieuw blog, terwijl ik met het relicen van gitaren natuurlijk gewoon ben door blijven gaan? Ook had ik nog beloofd om te schrijven over de enige echte homemade Longcross Route 66 Tubescreamer. En ik had ook nog kunnen schrijven over Fuzzy “The Fuzz” Duck of over de distortion waar ik nog mee bezig ben.
Waarom dan toch al die tijd geen posts? Daar is wel een simpele verklaring voor; ik had er gewoon geen zin in… Ik weet het; dat is schandalig, maar ik had zoveel andere dingen te doen, dat het koppie er ook niet echt naar stond om ook nog eens trouw m’n blog bij te houden. Nogmaals: slechte zaak natuurlijk, maar het was niet anders.
Inmiddels ben ik er ook achter gekomen dat ik, zonder dat ik het wist, diverse mails heb gemist van jullie. Sorry ook daarvoor. Ik ga ze alsnog allemaal nalopen en kijk dan nog even of het nog zin heeft ze te beantwoorden. Kijk dus niet vreemd op als je na maanden opeens alsnog een mailtje van mij krijgt. In de toekomst komen al jullie mailtjes automatisch gelijk bij mij binnen, dus kan en zal ik jullie mails gelijk lezen en reageren.
Dus nu maar snel weer aan de slag.
Laat ik maar verder gaan waar ik gebleven was, m’n laatste blog van 12 februari 2011. Toen schreef ik over de wat stroeve zoektocht naar een zwarte Strat voor een nieuw Black One project. Ik had toen mijn zinnen gezet op een Fender Classic ‘ 60. Bij Rock Palace in Den Haag en Feedback in Rotterdam hadden ze hem (of haar?) niet. Een poging om de gitaar te kopen via de website van de Music Store in Duitsland liep ook op niets uit. Mijn mails in goed Duits en daarna ook in het Nederlands (ze maken immers reclame dat ze Nederlands sprekende mensen in dienst hebben en dat je ze gewoon in het Nederlands kunt mailen en bellen) waarin ik om helderheid vroeg m.b.t. het toch niet geringe prijsverschil bleven onbeantwoord. Jammer dus, maar dan koop ik daar geen gitaar. Dus moesten er andere kanalen aangeboord worden.
De tweedehandsmarkt bracht uitkomst, maar daarover snel meer. Hier vast een voorproefje:
Vragen ? Wensen ? Opmerkingen ? Mail dan naar dit adres: info@longcross.nl Het zou natuurlijk wel prettig zijn als de vragen, wensen en opmerkingen betrekking hebben op onze blogs over gitaren, muziek, relicen etc. Overige vragen kunnen natuurlijk wel gesteld worden, maar antwoordgarantie wordt dan niet gegeven
Bij B.1.P. part 6 (16 oktober) liet ik al weten dat een multitoolapparaat waarmee ik zou kunnen schuren vermoedelijk een uitkomst zou zijn om de kleine nog te schuren stukjes van de body van de gitaar, kaal te maken. Welnu; dat is ook zo gebleken. Ik heb nu zo’n apparaatje gekocht en kort even uitgeprobeerd. Ik denk dat ik hierdoor een stuk sneller klaar zal zijn. Wel uitkijken nu dat ik niet te gretig ga schuren. Met dit apparaat schuur je namelijk al gauw te veel of te diep. Nu even wachten op een mooie droge dag (want binnenshuis schuren geeft echt te veel stof, stank en zooi) en ik denk dat ik dan in een middagje wel klaar ben.
Ook beloofde ik vorige keer over het verouderen van de goudkleurige hardware te bloggen. Dat ga ik dus nu doen. (Uiteraard) Bij Customworldguitarparts heb ik goudkleurige hardware gekocht, te weten een Fender vintage Stratocaster brug met stamped logo zadels, goudkleurige schroefjes voor de pickguard, een goudkleurige Stratocaster Jack ferrule en Fender pickup schroeven (zie foto).
Ik wil nu alleen nog een goudkleurige Fender Corona logo neckplate.De genoemde onderdelen heb ik weer op de bekende wijze “au bain marie” (waarom heet dat eigenlijk zo? Was Marie dan de enige francaise, die in bad ging…? Nee, kijk maar naar Wikipedia, daar wordt dit ontrafeld) ge-aged. Na een nachtje op deze manier agen was het gepiept. De roest (zoals op de foto’s te zien) zit dan nog niet heel erg diep en is nog grotendeels te verwijderen. Wel even van tevoren de onderdelen licht schuren. Dan “pakt” de azijn beter. Vergeet niet het buitenste bakje goed af te sluiten. De geur van azijn is anders wel erg penetrant. Het heeft trouwens wel iets raars; je koopt mooie nieuwe goudkleurige onderdelen die je gelijk daarna gaat verminken… Ook de mintgroene pickguard (ik kan er niets aan doen; ook deze komt van Custom World Guitar parts) moest nog behandeld worden en moest er dus aan geloven. Op de foto’s van de echte Black One van John Mayer zie je rond de uitsparingen voor de pickups een soort vergeling. Dit is niet ontstaan door ouderdom of zo; dit is gewoon in de Custom Shop van Fender zo nagemaakt. Ook onze Longcross Factory ( ) beheerst -inmiddels- deze techniek. Veel oefenen, o.a. op de oude Squier pickguard heeft het perfecte resultaat opgeleverd.
De pickguard wordt, op de plekken die vergeeld moeten worden, licht opgeschuurd en ontvet. Dan wordt met een wattenstaafje een kleurstof aangebracht (welke, blijft het geheim van de smid…) waarna de overtollige kleurstof wordt weggeveegd. Daarna weer licht opschuren en voila! Volgende keer blog ik echt over het gebruik van soya, thee en schoensmeer. Ik vergeet het niet, maar mijn blog-inspiratie is opgedroogd.
ps. nog even dit: mocht iemand toevallig één van deze twee koffertjes (zie hieronder) ongebruikt op zijn/haar zolder of in zijn/haar schuur (in de weg) hebben staan, dan houd ik mij aanbevolen. Mail dan a.u.b. even… Tot blogs!
Op 18 september j.l. schreef ik dat ik al enige tijd bezig was met het verwijderen van de zgn. sealer-laag, de laag tussen de zwarte lak en het hout van de body van de gitaar. Geloof het of niet, maar ik ben daar nog steeds mee bezig. Nu de grote vlakken op de gitaar kaal zijn is het namelijk tijd om tussen de restanten zwarte lak de sealer-laag weg te halen. Dat is tot nu toe wel het meest tijdrovende en minst aantrekkelijke werk aan de gitaar. Eigenlijk gewoon niet leuk meer; met hele kleine stukjes zeer grof schuurpapier heel lang pielen totdat… totdat je moet constateren dat er nog helemaal geen verschil te bespeuren valt, behalve dan dat je zelf helemaal onder het stof zit. Denk er nu maar over om een “Dremel” te gaan kopen. Dat is zo’n multitoolapparaatje waarmee je kleine dingen kunt schuren, graveren, boren, slijpen etc. Ik hoop dan maar dat het daarmee beter gaat. Ik ben er voorlopig dus nog niet klaar mee.
Toch is er ook positief bericht te melden: de headstock is klaar! Na het wegschuren van de Squierdecal heb ik de headstock drie keer gelakt (met Flexa hoogglanslak) en tussendoor natuurlijk ook geschuurd. Het viel nog niet mee om een winkel te vinden waar het juiste schuurpapier te koop was. Denk niet dat je bij de gewone doe-het-zelf giganten (Karwei, Gamma, Praxis etc.) het juiste schuurpapier vindt. Voor deze klus heb je heel fijn schuurpapier nodig. Dat vond ik uiteindelijk in Assen. Assen? Ja, Assen, waar ik toevallig voor mijn (betaalde) werk twee dagen verbleef en waar ik in de korte vrije tijd die ik daar had, even samen met collega Theo rondliep in een winkelstraat en daar een ouderwetse ijzerwarenwinkel binnenging. Ik heb daar schuurpapier P800, P1000 en P1200 kunnen kopen. Heel erg fijnkorrelig dus. Tussen het lakken door ga je dan ook met steeds fijner schuurpapier -licht- schuren. Laat de lak wel lang genoeg drogen en vooral hard worden. Denk dus niet dit even snel te kunnen doen; dat gaat niet werken. Na drie keer lakken dus was het tijd om de Fenderdecal op de headstock te plakken. Twee minuten de decal in lauw water leggen, dan voorzichtig de decal van het schutvel af schuiven op de headstock en met een doekje of papieren zakdoekje voorzichtig het overtollige vocht opzuigen door met het (zak)doekje heel licht op de decal te drukken. Kijk uit dat je de decal daarmee niet verschuift. Daarna laat je dit tenminste 24 uur drogen.
Vervolgens heb ik de headstock opnieuw gelakt (natuurlijk ga je nu niet eerst schuren). Wil je het echt mooi hebben, dan zou je zeker nog twee keer de boel kunnen lakken, maar dat heb ik niet gedaan. Ik wil immers een relic-effect zien te krijgen en dus moet het niet te mooi zijn. Nadat alles dan ook goed uitgehard was (dat duurt zeker twee weken!) ben ik er nog even met het fijnste schuurpapier overheen gegaan en met Scratch Remover van Valma en een poetsdoek de headstock gepolijst. Hierdoor wordt de lak spekglad, maar krijgt het toch een ‘gebruikte’ uitstraling. Vervolgens heb ik met een polijstschijf met schapenhaar dit weer opgepoetst. Ik ben tevreden met het resultaat. Ik zou overigens haast vergeten dat ook de achterkant van de headstock geheel in de stijl van John Mayer “bewerkt” is. Zoals ik al eerder schreef heeft de gitaar het serienummer 84 gekregen. Op de achterkant van de headstock is nog een tekstje gekomen en het “Longcross-logo”. Fraai ? Laat het even weten. Niet dat we het gaan aanpassen, maar we willen wel graag weten wat jullie er van vinden.
De volgende blog zal gaan over het agen van de goudkleurige hardware die inmiddels binnen is, het kleuren van de mintgroene pickguard en geeft antwoord op de vraag of er toch weer thee gebruikt zal gaan worden of dat er nu misschien naar sojasaus of schoensmeer gegrepen wordt… tot blogs!
