Longcross

dat er een blog gepost is en dus snel van start. Eerst het goede bericht de Black One is klaar! Gelijk ook het slechte bericht dan maar? Hij is verkocht!  Zo, jullie zijn bijgeblogd. Kan ik weer verder met mijn winterslaap…  Ach, nu ik toch even wakker ben vertel ik maar gelijk het hele verhaal.

Eind oktober 2010 was de gitaar klaar.  Na nog een paar zonnige dagen schuren in de tuin was de body eindelijk naar mijn zin. Snel alles in elkaar gezet.  Mooie nieuwe zwarte Fender felt washers en strapholders er op, de pup’s in de pickguard vastmaken, de boel solderen enz enz. Ja, ik kreeg haast. Na al die tijd ben je natuurlijk erg benieuwd naar het resultaat. Ernie Ball, Hybrid Slinky 9 – 46 snaren, Ernie Ball strap en de onvolprezen rode rubberen Grolsch strapholders er op. Stemmen, intoneren en gaan met de banaan… Onversterkt geeft de gitaar al een krachtig, warm geluid. Meestal betekent dat dat een gitaar dan ook versterkt een krachtig geluid geeft. Dat bleek ook zo te zijn; de single coil’s lijken wel humbuckers wat hun power betreft, maar bovenal bleef het geluid zo mooi helder en typisch stratocaster. Speel ik op deze gitaar en op mijn Fender American Standard Strat op dezelfde versterker, alles precies hetzelfde ingesteld, en je weet niet wat je hoort. De American strat wordt gewoon weggeblazen door de Black One. Geweldig gewoon. Ik had door de bijzondere behandeling van de gitaar natuurlijk wel geluidverschil verwacht, maar dit overtreft alles (in positieve zin wel te verstaan). Dat geeft erg veel voldoening. Hier heb ik het voor gedaan. Het geploeter, uren pielen op een klein stukje body voordat het naar m’n zin was, wachten op mooi weer om snel in de buitenlucht te kunnen schuren en lakken, stiekum de body in een onopvallende tas mee naar het vakantieadres meegesmokkeld om zo en passant bij de borrel als een konijn uit de bekende hoge hoed de body en gereedschap te toveren (en natuurlijk snel aan de slag te gaan). De stank (azijn, verf etc.), stof en een teveel versplilling van mijn vrije tijd (tenminste volgens mijn huisgenoten). KLAAR! Pfff… eindelijk! Eindelijk ? Welnee, wat nu? Niets doen, behalve er naar kijken en op spelen dan natuurlijk? Ik ben veel te snel klaar; ik wil oude lakresten in mijn haar (ik heb niet zoveel haar hoor; ik zeg het zelf wel), stof, geur van nitrocellulose, Dunlop 65, azijn, nieuwe snaren, verroeste hardware. Ik wil schuren, solderen, lakken en urenlang pielen… Dit smaakt naar meer, veel meer.

Morgen beloof ik het vervolg te bloggen; hoe is het de gitaar (en mij) vergaan sinds eind oktober j.l.

Het strippen van de gitaar gaat natuurlijk erg makkelijk en snel. Ook snel kwam het commentaar van sommige huisgenoten.  Die begrepen niet dat de gitaar daadwerkelijk uit elkaar werd gehaald om hem vervolgens te verminken en dan weer in elkaar te zetten.  Uitleggen dat het allemaal voor een goede zaak is helpt niet… U en wij,  echte gitaarliefhebbers, begrijpen dat natuurlijk wel!

gestripte hardware

Voordat de gitaar onder handen werd genomen, is de nodige research gedaan. Van the Black One werd veel foto- en filmmateriaal verzameld en als het nodig bleek van filmpjes weer foto’s genomen. Het viel niet mee de gehele gitaar goed in beeld te krijgen, terwijl we dat wel wilden. We wilden immers een zo natuurgetrouwe nabootsing maken. Ook  van andere home-made-black-one’s werd materiaal verzameld. Nadat bleek dat veel van deze neppers in de verste verte niet op de echte leken, zijn die foto’s weer snel verwijderd. Opvallend trouwens dat in Amerikaanse muziekwinkels en via internetwinkels voor pittige prijzen hele slechte remakes worden verkocht. Kwalijke zaak dus…

Waar we veel plezier van hadden (en nog steeds hebben) is het Engelse gitaarblad Guitarist van de maand april 2010  met daarin een interview met John Mayer en enkele zeer duidelijke foto’s van the Black One. Zij bleken een grote hulp bij het op de juiste plaats  minutieus verwijderen van de zwarte verflaag. Wie mij trouwens kan vertellen waar ik in Nederland losse nummers van de Guitarist kan kopen, zou ik willen verzoeken dat mij te laten weten. Onderaan elke post kan bij “(no)comments” een berichtje gestuurd worden. Dank al vast daarvoor!

Guitarist april 2010

Veel research is ook gedaan naar de verouderingstechnieken, het zgn. aging van o.a. de metalen en plastic onderdelen.  De technieken die je daarbij tegenkomt slaan echt alles: het dagen onder de grond laten liggen van metalen onderdelen, het bewerken van de metalen onderdelen met de meest bizarre (en gevaarlijke) zuren en vreemde kruidenmengsels. Plastic onderdelen die in de koffie gelegd moesten worden, het bewerken van de gitaarsteel met een nat theezakje. Je zou haast denken dat het hier een uitgebreide koffietafel betrof… Ik kom later nog wel terug op het “agen” van de metalen en plastic onderdelen.

Om de gitaar uiteindelijk zo echt mogelijk te laten lijken was het ook noodzakelijk om diverse onderdelen te gaan kopen. Internetwinkels zijn dan een uitkomst; waar anders heb je zo veel goed gesorteerde winkels zo dicht bij elkaar en dan ook nog eens elk moment van de dag (en nacht) geopend. Gelukkig bracht Fender eerst zeer recent de specificaties op de markt van hun 83 Black Ones. Nu was het b.v. duidelijk dat de kleur van de te bestellen pickguard echt mint green was. Twijfelen hoefde niet meer (behalve dan over de juiste kleur van de lak voor de body). Pickguard, knoppen, pick-up covers, knopje, een zwarte Ernie Ball strap, en een heus “Fender-decal” werden besteld en betaald. Ik heb alleen nog niet alles binnen. Dat is dan misschien weer een mindere kant van het webshoppen; je moet maar afwachten of het ook daadwerkelijk naar je opgestuurd wordt… Hoop jullie morgen daaromtrent positief nieuws te kunnen bloggen.  Dan gaan we ook echt aan de slag met het verwijderen van de zwarte laklaag.

bestelde, maar (nog?) niet ontvangen decal...