Al meer dan een halve eeuw heeft Riley Ben King (bekend als B.B. King) de blues gedefinieerd en groot gemaakt. Het kan dan ook niet anders dan op deze plek deze bluesheld te bespreken.
In 1925 geboren op een katoenplantage in Itta Bena, Mississippi. Opgegroeid op de plek waar de blues uitgevonden is dus. Al vroeg raakte B.B. in de ban van blues- en jazzmuzikanten rond de katoenplantage en ver daar buiten. Geïnspireerd door de verschillende muzikanten uit die tijd en het zingen van gospel in de kerk begon hij zijn eigen muzikale vaardigheden te ontwikkelen.
Uiteindelijk begon King zijn muziek live op een radiostation te spelen. Daar noemde hij zichzelf de Blues Boy wat werd afgekort tot B.B.
B.B speelt voornamelijk op verschillende varianten van de Gibson ES-355. Hij noemt zijn gitaren Lucille (in meerdere nummers wordt hiernaar gerefereerd, zoals in: ‘Lucille talks back’ & ‘Lucille’) Deze naam is ontstaan tijdens een optreden waarbij tijdens een opstootje in het publiek een vat brandende benzine omvalt. De tent staat binnen de kortste keren in lichte laaien en iedereen vlucht naar buiten. Eenmaal buiten beseft de 24 jarige B.B. King dat zijn gitaar nog binnen staat, met gevaar voor eigen leven gaat hij terug het brandende gebouw in en weet zijn gitaar te redden. Later bleek het opstootje te zijn ontstaan uit een ruzie over een vrouw die ‘Lucille’ heet. Sindsdien noemt hij zijn gitaren Lucille. In het nummer ‘Lucille’ beschrijft B.B. zijn tijd op de plantages en het leger waar hij zijn zorgen en problemen kwijt kon bij Lucille, zoals hij zelf zegt: ‘You can always count on Lucille’.
Het meest bekende nummer van B.B. King is toch wel ‘The Thrill Is Gone’. Dit is opvallend aangezien het nummer niet origineel van B.B. King is. Voor zijn uitvoering heeft hij meerdere Grammy’s gewonnen en kwam in de Grammy Hall of Fame. Het live album ‘Live At The Regal’ wordt door velen beoordeeld als één van de beste blues albums ooit. Voor onder andere Eric Clapton, John Mayer en Mark Knopfler is het een bron van inspiratie voor live optredens.
Over muziek moet je niet te veel lezen, maar moet je horen. Ik heb een kleine compilatie (inclusief het gehele album ‘Live at the Regal’) gemaakt op Spotify. Enjoy!
Daarnaast nog een muzikale afsluiting met komische noot: One Shoe Blues!
Ongeveer twee weken geleden zag ik bij “De Wereld Draait Door” de frontman van De Dijk, Huub van der Lubbe. Als een klein jongetje zat hij te vertellen hoe geweldig hij het vond dat De Dijk een cd uit ging brengen met Solomon Burke. Solomon Burke, dé (toen nog) levende legende binnen Rock en Soul speelde met alle grote namen; Bob Dylan, Van Morrison, The Rolling Stones en ga zo nog maar even door. Huub vertelde dat er een cd zou komen met als basis de vertaalde nummers van De Dijk. Ik had mijn twijfels, niets ten nadele van De Dijk maar ik zag deze combinatie nog niet helemaal.
Ik blijk ongelijk te hebben en dit heeft niets te maken met de tragische speling van het lot en misschien opkomende medelijden voor de situatie. Op de dag van de grote release party van de bovengenoemde cd kwam Solomon Burke namelijk te overlijden op 70 jarige leeftijd. De cd met De Dijk blijft daardoor het laatste wat ooit van Solomon Burke op cd is opgenomen en die cd mag er zijn. De nummers van de Dijk zijn omgetoverd in gevoelige soul/blues en rock nummers. Één daarvan is Hold on Tight (van het nummer: “Hou me vast”) Heerlijk nummer en vooral het orgeltje in het begin is geweldig. Geen woorden meer maar luisteren…
Op deze eerste maandag van oktober ook weer netjes een music monday. Geen update van het bouwproject van de “Black One”, maar die zal uiteraard spoedig weer verschijnen. Voor de music monday van vandaag is gekozen voor een (in Europa) relatief onbekende Australiër. Zijn vrouw (Nicole Kidman) is waarschijnlijk bekender.
We hebben het hier dan natuurlijk over Keith Urban. Naar mijn idee naast John Mayer één van de beste gitaristen van deze generatie. Keith Urban groeide op in Australie waar hij op zijn zesde al met een gitaar in aanraking kwam. In ruil voor het ophangen van een advertentie voor gitaarlessen in de winkel van de vader van Keith vroeg zijn vader aan de gitaarlerares die die advertentie wilde ophangen, of Keith gitaarles kon krijgen. Hij bleek vanaf het begin talent te hebben. Het talent is hij niet verloren. Ondertussen heeft deze gitarist al 9 albums op zijn naam staan. Voornamelijk Country/Blues muziek, geïnspireerd door o.a. de Dire Straits en Fleetwood Mac.
Afgelopen jaar ging hij een korte samenwerking met John Mayer aan. Het duo sleepte half America voor de tv met een optreden dat live uitgezonden werd. Twee gitaarhelden op 1 podium, die Amerikanen zijn knettergek maar je moet ze nageven dat dit wel te gek is.
Zonder beeld dit keer, maar dat is ook niet nodig: Keith Urban ft. John Mayer – ‘Til Summer Comes Around:
Audio clip: Adobe Flash Player (version 9 or above) is required to play this audio clip. Download the latest version here. You also need to have JavaScript enabled in your browser.
Ook deze Music Monday is er weer voor een oude rot in het vak gekozen. Eric Clapton (slowhand), de levende legende heeft deze week een nieuw album uitgebracht. Het album heet heel on-origineel ’Clapton’ de muziek die er op staat is echter veel origineler dan de titel doet voorkomen. Al jaren lang meester van de blues-rock muziek en bij elke cd springen er weer een paar snoeiharde rock nummers of klassieke blues riffs uit.
Het nieuwe album klinkt als de steeds oudere en karakteristiekere kop van Sir Clapton himself. Wat een compliment is voor de muziek. Heerlijke blues nummers die perfect bij deze koude, regenachtige dagen passen. Zelf geeft EC in het onderstaande filmpje hier een treffende beschrijving op. Ook leuk om te zien is de staat van Blackie (echte gitaristen geven hun gitaar een naam) neem bijvoorbeeld de plekken van vergeten sigaretten op de kop van de gitaar. Dan is het toch jammer dat de Black One geen brandplekken heeft.
Afgelopen zaterdag, 40 jaar geleden was de dag dat één van de grootste gitaartalenten van de wereld overleed. Officiële doodsoorzaak; tijdens slapen gestikt in eigen kots. Onofficieel door een overdosis drugs. Johnny Allen Hendrix ofwel James Marshall “Jimi” Hendrix werd 27 jaar. 27 jaar die voor alle generaties daarna een bron van inspiratie werd, een reden om de gitaar op te pakken of een passie voor muziek te krijgen. Daarom deze Music Monday als een ode aan Hendrix, als bedankje voor de inspiratie die hij was voor vele gitaarhelden die volgden.
Hierboven het nummer “The Wind Cries Mary”. Te gek ook om te zien dat het “publiek” bestaat uit een handje vol mensen. Iets wat in deze tijd ondenkbaar is bij een gitarist van dit formaat.
Gitaren, pedalen en ander gitaar gerelateerde elementen, dat zal je voornamelijk op deze blog vinden. Toch zijn dit allemaal middelen om een doel te bereiken; muziek maken. Daarom zal deze blog ook veel muziek bevatten. Elke maandag zal getracht worden hier één artiest, cd of dvd uit te lichten. Gewoon omdat we enthousiast er over zijn, het geweldig goede muziek is, het nergens naar klinkt of omdat we iets anders er over kwijt willen.
Deze maandag een wat bluesy begin van deze Music Monday serie, namelijk: Tom Petty and the Heartbreakers. Eigenlijk voor mij (als begin twintiger) een onbekend terrein en ik zou waarschijnlijk niet veel muziek van deze in 1976 opgerichte band hebben gekend als John Mayer niet het nummer Free Fallin’ gecovered had. Toen ik er achter kwam dat dit nummer niet origineel van John Mayer zelf was ben ik op zoek gegaan naar enkele nummers en albums van deze band. Ik werd niet teleurgesteld, binnen vrij korte tijd had deze band de instrumenten weer opgepakt en lag er in juni 2010 een gloednieuw album klaar, Mojo genaamd.
Mojo bevat een lekker dik gitaargeluid met veel blues gitaar licks er op en ook de stem van de zestigjarige Tom Petty past perfect bij de bluesy sound van dit album. De teksten zijn misschien niet bijster origineel en het is meer een album dat leuk wegluistert in de auto. Toch zitten er enkele pareltjes tussen. Maar oordeel vooral zelf, onderstaand vind je het nummer: The Trip To Pirate’s Cove. Het doet mij erg denken aan het laatste album van The Eagles. Al met al zeker een album dat de moeite waard is.
