Longcross

Zo, weer terug van vakantie dus weer tijd voor voor een blog.
Ik had m’n post van 28 juli jl. beëindigd met een foto van de “nieuwe” gitaar. Via via kreeg ik de kans deze Mexicaanse Fender uit 1995 te kopen.  Ondanks z’n leefijd (of misschien wel juist dankzij zijn leeftijd), een heel goede gitaar. Perfect fretwerk, mooie snelle hals en akoestisch al met een hele goede sustain. Dat betekent over het algemeen dat als je de gitaar dan over een versterker speelt, het met het versterkte geluid ook wel goed zit. En dit viel bij deze gitaar dan ook inderdaad niet tegen. Je weet dat als je zo’n gitaar koopt, op de bedrading, de potmeters en de capacitors enorm bespaard is (het prijsverschil met zijn Amerikaanse broers moet natuurlijk ergens vandaag komen). Dan weet je natuurlijk ook, dat als je daar wat aandacht en geld aan besteedt, het geluid alleen nog maar verbeterd kan worden. Je kunt zo’n gitaar dus best kopen en hem wat oppimpen, of -door ons- laten oppimpen met originele USA onderdelen (gewoon even je wensen mailen!).Met andere woorden, het kan best de moeite waard zijn zo’n Mexicaan te kopen en hem helemaal naar de zin te maken. Dan heb je voor een redelijk bedrag een gitaar die met nog wat extra investeringen helemaal naar de zin is.In dit geval kreeg ik er nog een Fender Bronco Tweed versterker in prima staat bij. Het is een transistor versterker, maar wel gemaakt in de USA. Geweldig apparaat, 15 watt en van dezelfde leeftijd als de gitaar. Kennelijk was het ooit als een setje gekocht.Over mijn versterkers ga ik ook nog wel eens blogs posten (voorlopig heb ik nog wel genoeg blogvoer denk ik…)
Maar nu weer even terug naar de gitaar. Dit zou dus de nieuwe John Mayer Black One moeten worden, maar laat ik er nu eigenlijk helemaal geen zin in hebben om  de body weer helemaal op de millimeter precies te gaan relicen… Ja, ik weet, het klinkt gek, maar ik had er geen zin in. Ik wilde wel een gitaar relicen maar even niet de Black One. Ik had opeens de behoefte om de vrije hand te hebben in het relicen. Free-Base-Relic, dat moest het worden! Free-Base-Relic? Mozes kriebel, hoe verzin ik het! Dus niet oeverloos pielen -zoals bij the Black One- om alles cosmetisch correct te krijgen, maar gewoon m’n gevoel laten gaan… En dan krijg je bij mij natuurlijk rare dingen! Wel heerlijk hoor (-: Ik wilde er iets goeds, maar ook wel  iets bijzonders van maken en de blues moest er vanaf druipen… Behalve een algehele facelift zou ook het binnenwerk flink aangepakt moeten worden; betere potmeters, vintage cloth wire, andere capacitor, dat soort dingen dus. Een soort Mean Blues Machine moest het worden en dus ben ik gaan onderzoeken hoe dat vorm moest gaan krijgen. Uiteindelijk kwam ik uit op een zwart-gele pickguard. Zwart, geel en bruin, dat zijn de kleuren die het moeten gaan worden. Rare combinatie? Best wel. Kijk vast even naar de foto’s voor een voorproefje. Hoe dit verder gaat? Je kunt het volgende keer lezen en zien!

Tot blogs.