Longcross

dat er een blog gepost is en dus snel van start. Eerst het goede bericht de Black One is klaar! Gelijk ook het slechte bericht dan maar? Hij is verkocht!  Zo, jullie zijn bijgeblogd. Kan ik weer verder met mijn winterslaap…  Ach, nu ik toch even wakker ben vertel ik maar gelijk het hele verhaal.

Eind oktober 2010 was de gitaar klaar.  Na nog een paar zonnige dagen schuren in de tuin was de body eindelijk naar mijn zin. Snel alles in elkaar gezet.  Mooie nieuwe zwarte Fender felt washers en strapholders er op, de pup’s in de pickguard vastmaken, de boel solderen enz enz. Ja, ik kreeg haast. Na al die tijd ben je natuurlijk erg benieuwd naar het resultaat. Ernie Ball, Hybrid Slinky 9 – 46 snaren, Ernie Ball strap en de onvolprezen rode rubberen Grolsch strapholders er op. Stemmen, intoneren en gaan met de banaan… Onversterkt geeft de gitaar al een krachtig, warm geluid. Meestal betekent dat dat een gitaar dan ook versterkt een krachtig geluid geeft. Dat bleek ook zo te zijn; de single coil’s lijken wel humbuckers wat hun power betreft, maar bovenal bleef het geluid zo mooi helder en typisch stratocaster. Speel ik op deze gitaar en op mijn Fender American Standard Strat op dezelfde versterker, alles precies hetzelfde ingesteld, en je weet niet wat je hoort. De American strat wordt gewoon weggeblazen door de Black One. Geweldig gewoon. Ik had door de bijzondere behandeling van de gitaar natuurlijk wel geluidverschil verwacht, maar dit overtreft alles (in positieve zin wel te verstaan). Dat geeft erg veel voldoening. Hier heb ik het voor gedaan. Het geploeter, uren pielen op een klein stukje body voordat het naar m’n zin was, wachten op mooi weer om snel in de buitenlucht te kunnen schuren en lakken, stiekum de body in een onopvallende tas mee naar het vakantieadres meegesmokkeld om zo en passant bij de borrel als een konijn uit de bekende hoge hoed de body en gereedschap te toveren (en natuurlijk snel aan de slag te gaan). De stank (azijn, verf etc.), stof en een teveel versplilling van mijn vrije tijd (tenminste volgens mijn huisgenoten). KLAAR! Pfff… eindelijk! Eindelijk ? Welnee, wat nu? Niets doen, behalve er naar kijken en op spelen dan natuurlijk? Ik ben veel te snel klaar; ik wil oude lakresten in mijn haar (ik heb niet zoveel haar hoor; ik zeg het zelf wel), stof, geur van nitrocellulose, Dunlop 65, azijn, nieuwe snaren, verroeste hardware. Ik wil schuren, solderen, lakken en urenlang pielen… Dit smaakt naar meer, veel meer.

Morgen beloof ik het vervolg te bloggen; hoe is het de gitaar (en mij) vergaan sinds eind oktober j.l.